روزی هـزار بــار دلــت راشـکـســتــه ام

بیـخود بـه انتـظار وصــــالت نـشـســتـه ام

هـر بــار این تویی که رســیـدی و در زدی

هـر بــار این مـنـم که در خانـــه بســـته ام

هر جـمـعـــه قــول میدهم آدم شـوم ولــــی

هــم عـــهد خویش هم دلــت راشکســتـه ام