امام علی (علیه السلام) :
ریا کار چهار نشانه دارد:
1- هنگامی که تنهاست در عبادت خدا
و ذکرش و اعمال خیر تنبل و کسل است 2- در میان مردم و جمع، در عبادت خدا و
اعمال خیر کوشاست 3- چون از او تعریف کنند بیشتر کار می کند 4- هر گاه از
عمل او تمجید و تعریفی نکنند کار خیر را ترک کند.
نصایح صفحۀ 187
امام علی (علیه السلام) :
در سفارش خود به فرزندش امام حسین (علیه السلام) فرمودند:
پسر جانم
عافیت ده جزء است؛ نه جزء آن در خاموشی است جز به ذکر خدا و یکی هم در ترک
هم نشینی نا بخردان.
تحف العقول صفحۀ 145
پیغمبر اکرم(صل الله علیه و آله و سلم) فرمود:
کسی که گناهی بکند و از گناهش شادمان و خندان باشد،
گریان وارد آتش خواهد شد.
[بحارالانوار جلد6 صفحه109]
امام علی (علیه السلام) :
موقعی که در مورد موضوعی دچار ترس شدی خودت را در آن مسئله بیانداز
زیرا اضطراب و دلهره ای که در وجودت برای مصون ماندن از آن خطر وجود دارد
به مراتب سخت تر است از ابتلا و درگیریت با آن موضوع .
نهج البلاغه حکمت 166
امام صادق علیه السلام فرمود:
آنگاه که روزه مىگیرى باید چشم و گوش و مو و پوست تو هم روزهدار باشند.
«یعنى از گناهان پرهیز کند.»
الکافى ج 4 ص 87، ح 1
از امام صادق (علیه السلام) سوال شد:
چگونه شب قدر از هزار ماه بهتر است؟
حضرت فرمود: کار نیک در آن شب از کار در هزار ماه که در آنها شب قدر نباشد بهتر است.
(التماس دعا از همه دوستان)
وسائل الشیعه، ج 7 ص 256، ح 2
امام علی علیه السلام:
خواب روزه دار عبادت ، سکوت او تسبیح ، دعایش پذیرفته
و عملش دو چندان
است. دعاى روزه دار به هنگام افطار از درگاه خدا رد نمی شود.
(الدعوات للراوندى، ص 27)
امام رضا علیه السلام:
هر کس ماه رمضان یک آیه از کتاب خدا را قرائت کند مثل اینست که درماههاى
دیگر تمام قرآن را بخواند.
(بحار الانوار ج 93، ص 346)
امیرالمومنین (علیه السلام) :
هر کس بخواهد برای دیگران الگو و راهنما و پیشوا باشد
ابتدا باید به تعلیم و تربیت
خویش همت گمارد پیش از آن که به تعلیم و تربیت
دیگران مشغول شود؛ و خود سازی را از درون خود شروع کند قبل از آن که زبان
خود را با الفاظ نیکو عادت دهد.
بحارالانوار جلد 2 صفحۀ 56
امام مهدی علیه السلام می فرمایند :
لعنت شده است ، لعنت شده است کسی که
نماز عشا ( مغرب ) را تا زیاد شدن
ستارگان به تاخیر بیاندازد . لعنت شده
است ، لعنت شده است کسی که نماز صبح را تا
ناپدید شدنستارگان به تاخیر بیاندازد.
بحارالأنوار، ج 52، ص 15
